KHR Au.fic [185980] ความหวังครั้งสุดท้าย : 03

: KHR Fanfiction Au

: 185980  1006927  XSD

: Drama

: NC-17

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

: ตอนคิดเรื่องนี้ขึ้นมาก็แค่อยากอ่านฟิคที่มีสองด้าน ก็แค่นั้นเองค่ะ เพราะงั้น....นี่คือ ฟิคคู่แฝดค่ะ.....เรื่องราวที่เกิดขึ้นเหมือนๆกัน แต่ความรู้สึกนั้นช่างต่าง......พบกับอีกด้านของเรื่องนี้ได้ที่......

[AuFic][805918] The Last SNOWDROP.... 

.

.

.

.

.

บ้านหลังนี้นี่มันยังไงกัน...ทั้งๆที่ไม่มียามคอยเฝ้า ไม่มีเชือกหรืออะไรผูกมัดเอาไว้แต่ก็ไม่สามารถที่จะหนีออกไปได้.....ร่างบอบบางของนายน้อยแห่งตระกูลโกคุเดระยืนนิ่งอยู่ท่ามกลางชานโล่ง หันซ้ายหันขวาไปมา สายหมอกที่ปกคลุมอยู่บางเบาทำให้ไม่สามารถมองไปได้ไกลนัก บนหน้าผากมนมีเหงื่อไหลซึมออกมา ความเหนื่อยล้าเริ่มถาโถมไม่มีหยุดยั้ง เป็นเวลาสองวันมาแล้วที่เขาเดินวนไปวนมาอยู่ในบ้านหลังนี้ ทั้งๆที่ใจจริงต้องการจะหาทางหนี!!!  

รอบๆกายเต็มไปด้วยบ้านหลังเล็กใหญ่ตั้งอยู่เป็นกลุ่ม ทุกหลังเชื่อมต่อกันด้วยระเบียงทางเดิน เท้าที่สวมรองเท้าเชือกอย่างง่ายเผลอเตะหินก้อนเล็กจนมันหลุดลอยล่วงหล่นลงไปยังพื้นเบื้องล่าง...แต่ทว่าไร้ซึ่งเสียงสะท้อนของวัตถุที่จะตกกระทบกัน  แอบลอบกลืนน้ำลายเมื่อสายตาพลันเหลือบมองออกไปนอกระเบียงทางเดิน....มองไม่เห็นเลยสักนิดว่าพื้นดินเบื้องล่างอยู่ ณ ที่ใด ถ้าเผลอตกจากระเบียงเหล่านี้ลงไป...ความตายเพียงสถานเดียวเท่านั้นที่จะรออยู่....

ดินแดนแห่งสายหมอก.....

รอยต่อระหว่างแผ่นดินสีดำกับแผ่นดินสีขาว.....

หมู่บ้านกองโจรที่อยู่กลางหุบเขาแห่งป่าสายหมอก.....

หรือเขาจะต้องตายอยู่ที่นี่...ดังที่ชายผู้นั้นบอก....ไม่อาจหนีไปไหนได้....ร่างกายต้องถูกจองจำไปชั่วชีวิต....

ไม่ว่าจะกรงสีขาว หรือป่าสายหมอก.....ไม่ว่าจะที่ไหน....ร่างกายก็จะต้องถูกจองจำไปชั่วชีวิต....

คงจะเป็นได้แค่นกตัวน้อย หรือ ตุ๊กตาแสนสวย.....ไม่อาจได้รับความรักหรือหัวใจในฐานะมนุษย์....

“ เจ้า.......”    นายน้อยแห่งโกคุเดระเผลอสะดุ้งกับเสียงไม่คุ้นเคยที่เอ่ยเรียกจากทางด้านหลัง ใบหน้าเนียนใสหันกลับไปหาต้นเสียงอย่างช้าๆ

“............”    ต่างนิ่งเงียบกันไปชั่วครู่...คนที่อยู่ตรงหน้าทำให้ร่างบางแปลกใจไม่น้อย...ไม่น่าเชื่อว่าจะมีคนแบบนี้อยู่ที่นี่...แหล่งซ่องสุมของโจรร้ายแสนป่าเถื่อน

“ ฮะ ฮะ ฮะ....แปลกใจละสิที่ยังมีคนเหลืออยู่...มานี่สิ....ไปนั่งเล่นที่บ้านของข้ากัน...นะ...โกคุเดระคุง”    รอยยิ้มจริงใจสดใสราวกับฟากฟ้ากว้างส่งมาให้กับคนที่หวาดระแวงราวกับลูกแมวบาดเจ็บ นัยน์ตาสีเขียวพินิจพิจารณาคนตรงหน้า

ร่างกายเล็กๆผอมบางในชุดกิโมโนสั้นเหนือหัวเข่าสีขาว หน้าตาน่ารักถึงแม้จะซีดเซียวไปบ้าง ดวงตากลมโตสีน้ำตาลไหม้แลดูอ่อนโยนและเป็นมิตร เส้นผมสีน้ำตาลยาวที่ถูกมัดไว้ครึ่งหัวมีส่วนชี้ฟูออกมาเล็กน้อย มือเล็กๆที่ยื่นออกมาให้ทำให้หัวใจที่หวาดระแวงเริ่มผ่อนคลายจนสามารถส่งรอยยิ้มน้อยๆคืนไปจนในที่สุด

หรือนี่จะเป็นนางฟ้าตัวน้อยๆที่อยู่ท่ามกลางดงปีศาจ......

หรือว่าจะเป็นปีศาจในคราบนางฟ้ากันแน่ ?

แต่ไม่ว่าจะเป็นแบบไหน ร่างบางก็ได้เดินตามร่างเล็กๆนั่นไปเสียแล้ว มันอาจจะเป็นรอยยิ้มแรกที่ดูน่าไว้วางใจที่สุดตั้งแต่เหยียบย่างเข้ามา ณ ที่แห่งนี้ นายน้อยแห่งโกคุเดระจึงได้คิดจะติดตามไปโดยไร้ซึ่งความหวาดระแวงดั่งที่เคยเป็นมา.......

“ เข้ามาก่อนสิ”    บ้านหลังเล็กๆถูกเปิดออก ภายในไม่มีข้าวของอะไรมากนัก แต่ที่น่าสนใจคือตู้ยาที่ตั้งเรียงรายอยู่โดยรอบนี่ต่างหาก  มือของคนตัวเล็กจับหมอนรองนั่งมาวางตรงหน้าร่างบาง

“ ข้า ซาวาดะ  สึนะโยชิ ยินดีที่ได้รู้จักนะ  โกคุเดระคุง”    อยากจะถามตั้งแต่เมื่อครู่แล้วว่ารู้จักเขาได้อย่างไร ใบหน้าที่มองอีกฝ่ายจึงเต็มไปด้วยคำถาม

“ ฮะ ฮะ....ไม่ต้องสงสัยหรอก...ทุกคนที่อยู่ที่นี่ต่างรู้จักเจ้ากันทั้งนั้น...”   นัยน์ตาสีน้ำตาลกลมโตหรี่ตาลงอย่างมีเลศนัยเล็กน้อย

“ เพราะว่าเจ้า...เป็นมนุษย์คนแรก ที่ยามาโมโตะ หนึ่งในผู้นำของเรา...พาตัวกลับมา....”    คิ้วเรียวเหนือดวงตาสีมรกตขมวดเข้าหากัน....หาใช่ว่าเขาอยากมาที่นี่ ไม่ได้อยากให้ใครรู้จักเลยแม้แต่นิดเดียว....

“ ดื่มชาร้อนๆก่อนสิ ร่างกายจะได้อบอุ่น...”    ถ้วยชาหอมกรุ่นถูกวางลงตรงหน้านายน้อยแห่งโกคุเดระ กลิ่นและควันเจือจางที่ลอยออกมานั้นหอมหวานน่าเคลิบเคลิ้ม....มือบางหยิบถ้วยชาขึ้นมามองภายในถ้วย ดอกไม้อะไรสักอย่างลอยเอื่อยเฉื่อยอยู่ภายใน

“ คึ หึ หึ...มาอยู่ที่นี่เองหรือครับ...”   เสียงหัวเราะประหลาดน่าขนลุกดังขึ้นก่อนที่ถ้วยชาจะถูกจรดลงที่ริมฝีปากนิ่ม ร่างโปร่งบางเข้ามาประชิดที่ด้านหลังตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่อาจรู้ได้ เงียบเชียบและแผ่วเบา  มือที่ใหญ่กว่าของอีกฝ่ายจับรอบมือของนายน้อยแห่งโกคุเดระทำให้ถ้วยชาหยุดชะงักลง

“ ยามาโมโตะกำลังหาตัวเจ้าอยู่แน่ะ ข้าว่ารีบไปจะดีกว่านะ”    ถ้วยชาถูกดึงออกจากมือบาง พร้อมกับร่างกายที่ถูกอีกฝ่ายดึงดันให้ออกมายืนอยู่หน้าบ้านเพียงลำพัง นัยน์ตาสีเขียวมรกตมองประตูบานเลื่อนที่ปิดลงอย่างไม่เข้าใจ ก่อนที่จะตัดสินใจเดินออกไปอีกทาง โดยที่ไม่ได้รู้เลยสักนิด ว่ามีสายตาอีกสองคู่ที่มองมาอย่างเศร้าหมอง...

“ เจ้ากำลังจะทำอะไร สึนะโยชิคุง...”   ดวงตาสองสีจ้องมองร่างเล็กๆอย่างคาดคั้น...มีหรือที่เขาจะไม่รู้ว่ากลิ่นหอมหวนที่ลอยอยู่รอบๆตัวพวกนี้คืออะไร...ในเมื่อร่างเล็กที่ยืนอยู่ตรงหน้านี้ได้ชื่อว่า......  บุปผามรณะ     ......

“ ข้ารู้...ว่าสิ่งที่เจ้ากังวลมาตลอดในหลายๆวันนี่คืออะไร....คนคนนั้น.....จะตามโกคุเดระคุงมาที่นี่....แค่เห็นหน้าเขาข้าก็เข้าใจได้ทันที....ว่าคนคนนั้นจะไม่มีวันปล่อยโกคุเดระคุงให้คนอื่นแน่ๆ...ข้าจึงจำเป็นต้อง.....”    นัยน์ตาสีน้ำตาลไหม้มีแววเศร้าหมอง ใบหน้าน่ารักก้มหน้าลงอย่างสำนึกผิด

“ เฮ้อ....ไม่ต้องกังวลไปหรอกครับ...ที่นี่ไม่ได้เข้ามาได้ง่ายๆ แล้วอีกอย่างพวกเราก็ใช่ว่าจะไร้ฝีมือนี่ครับ”   

ใช่....เพราะว่าที่นี่ไม่ได้เข้ามาได้ง่ายๆ....เขาถึงได้กังวลมากมายขนาดนี้....ที่ผ่านมาเจ้าของแผ่นดินสีดำหยิ่งทระนงเกินกว่าจะยอมรับคำขอร้องหรืออะไรก็แล้วแต่จากเจ้าของแผ่นดินสีขาว....เขาและมุคุโร่ถึงได้ยังคงใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันอย่างสงบสุข...แต่ถ้าในเวลานี้ มีสิ่งที่มีค่าพอที่เจ้าของแผ่นดินสีดำจะยอมแลก...เขาก็ทำได้เพียงแค่ต้องปกป้องความสุขของตัวเองเอาไว้ ก็เท่านั้น.....

ใครจะเป็นเช่นไรข้าไม่เคยใส่ใจ....มีเพียงเจ้าคนเดียวเท่านั้นที่ข้าจะไม่ยอมให้ใครแย่งไป....ถึงข้าจะไม่เคยบอกแต่เจ้าก็น่าจะรู้ดี...มุคุโร่....

“ อีกอย่าง....ทำแบบนี้ต่อคนที่ให้เราอาศัยอยู่ด้วยก็ไม่ดีนะครับ สึนะโยชิคุง....เจ้าก็รู้ดีไม่ใช้หรอ ว่ายามาโมโตะเป็นคนยังไง”    มือของผู้พูดเทน้ำชาที่อยู่ในถ้วยลงไปที่แจกันดอกไม้ สีเหลืองสดของกลีบดอกค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีแดงแล้วเหี่ยวเฉาลงอย่างรวดเร็ว.....

“ ไม่ต้องกลัวนะครับ ข้าจะไม่ปล่อยให้คนคนนั้นมาทำอะไรเจ้าได้....”    พวกเขาทั้งคู่คงจะหลีกหนีการเผชิญหน้าไม่ได้อีกต่อไปแล้ว....ทำไมกัน....ทั้งๆที่อุตส่าห์ซ่อนเร้นกายอยู่ในความมืดแต่โชคชะตาก็ยังคงชักพาให้เขาต้องห้ำหั่นกับคนที่เขาทั้งรักทั้งชิงชังผู้นั้นจนในที่สุด....

“ ขอบใจนะมุคุโร่...ที่เจ้าไม่ทิ้งคนที่อ่อนแอและทำอะไรไม่ได้อย่างข้าไป...”    แขนเล็กๆโอบกอดไปรอบลำตัวของชายหนุ่ม ใบหน้าน่ารักซุกลงไปที่แผ่นอกอบอุ่น.....

 เพราะถึงแม้ว่าเจ้าจะอยากทิ้งข้า ข้าก็ไม่มีวันยอมและสาบานได้ว่าข้าทำได้ทุกอย่างเพื่อฉุดรั้งเจ้าเอาไว้     ....รอยยิ้มร้ายปรากฏบนใบหน้าที่ไม่มีใครเห็น...และจะไม่มีวันที่ใครจะได้เห็น....

.................................................................................................................................

ร่างบอบบางของนายน้อยแห่งโกคุเดระยืนหันรีหันขวางอยู่ที่หน้าระเบียงบ้านหลังไม่ใหญ่ไม่เล็กหลังหนึ่งที่อยู่บนจุดสูงสุดของหมู่บ้านแห่งนี้ บ้านที่สามารถมองเห็นบ้านทุกหลังและผู้คนแทบทุกคนที่เดินไปเดินมาอยู่ตามระเบียงทางเดินและในทางกลับกัน ทุกๆคนก็จะมองเห็นคนที่อยู่ที่บ้านหลังนี้ได้อย่างชัดเจนเช่นกัน....

ในขณะที่กำลังลังเลว่าจะก้าวเข้าไปในบ้านหรือว่าจะหนีไปให้พ้น อ้อมแขนแข็งแกร่งของใครบางคนก็โอบกอดเข้ามาจากด้านหลัง แผ่นหลังบางสะดุ้งเฮือกก่อนที่จะแนบชิดไปกับแผ่นอกกว้าง ใบหน้าคมของคนที่จับตัวเขามาเข้ามาคลอเคลียที่แก้มใส พยายามสะบัดตัวให้หลุด แต่ดูเหมือนยิ่งดิ้น อ้อมแขนนั้นจะยิ่งกอดรัดแน่นขึ้นไปทุกทีๆ

“ อยู่คนเดียวทั้งวัน เหงารึเปล่า...”   เสียงทุ้มนุ่มกระซิบแผ่วเบาที่ข้างใบหู กลิ่นคาวเลือดโชยออกมาจากร่างกายสูงใหญ่ เสื้อผ้าสีดำสนิทซึมซับสีเอาไว้ได้หมดเหลือเพียงกลิ่นเท่านั้นที่ไม่อาจโกหกได้ว่าชายตรงหน้าไปทำอะไรมา

กลัวและขยะแขยง...ไม่รู้เลยว่าความเปียกชุ่มที่แขนเสื้อนี้คืออะไร...เหงื่อหรือว่า...เลือด.....

“ ปล่อยนะเจ้าบ้า”   มือบางพยายามผลักไสอย่างที่สุด ยามาโมโตะชะงักไปเล็กน้อยก่อนที่จะยอมปล่อยคนในอ้อมแขนแต่โดยดี......แปลก......ทั้งๆที่เมื่อวานยังกอดเขาไม่ยอมปล่อยราวกับเด็กขาดความอบอุ่น แต่วันนี้ทำไมถึง......

“ มีข่าวมาว่าเจ้าเมืองนามิโมริรู้แล้วละ ว่าเจ้าไม่ได้หนีไป แต่โดนพวกเราจับตัวมา เพราะงั้น.....เรื่องบ้านของเจ้า........”    จะบอกว่าคงไม่ต้องห่วงอย่างงั้นสินะ...ดวงตาสีมรกตมองตามแผ่นหลังกว้างที่หันหลังให้ เบื้องหน้าคือหมู่บ้านกองโจร.....ครอบครัว....ของตนเอง...

“ เจ้า...จะจับข้าเอาไว้ทำไม...ถึงตอนนี้ครอบครัวของข้าจะปลอดภัย แต่ผู้คนของเจ้าเล่า....ครอบครัวของเจ้า.....”

“ ข้าไม่รู้....บางที.....ข้าอาจจะ....”   ร่างกายสูงใหญ่หันกลับมา มือใหญ่ยกขึ้นลูบแก้มเนียนใสแผ่วเบา

“ อะ...อะไรของเจ้า...ไปให้พ้นนะ”   จู่ๆใบหน้าเนียนใสก็รู้สึกร้อนผ่าวขึ้นมา เมื่อสบสายตาอ่อนโยนสีเปลือกไม้ ความหมายลึกซึ้งบางอย่างถูกซ่อนเอาไว้ ใบหน้าสวยหันหลบฝ่ามือที่กำลังจะลูบไล้ลงมา อย่างที่ไม่รู้ว่าอาการแบบนี้มันคืออะไร.....

ต่างฝ่ายต่างไม่รู้...ว่าแท้จริงแล้ว ความรู้สึกที่มีให้แก่กันนั้นคืออะไร

ฝ่ายหนึ่ง ไม่เคยได้รับความรัก...

ฝ่ายหนึ่ง เป็นที่รักจากผู้คนที่ไม่รู้แม้แต่ชื่อ....

“ อุ....”   จู่ๆมือที่เอื้อมมากลับหยุดชะงัก ร่างกายสูงใหญ่ทรุดลงไปต่อหน้าต่อตา ใบหน้าเปลี่ยนกลับไปเฉยชาอย่างต้องการจะปิดบังอะไรบางอย่าง แต่แววตาสั่นน้อยๆนั้นก็ปิดร่างบอบบางตรงหน้าไม่ได้

“ นี่เจ้า!!! เป็นอะไร ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะ ถ้าเจ้าไม่ลุกข้าจะหนีจริงๆนะ”   นายน้อยแห่งโกคุเดระมองร่างตรงหน้าอย่างสับสน ขาเรียวก้าวถอยหลังออกมาเล็กน้อย... มือใหญ่ที่เคยเอื้อมอาจมาจับใบหน้าเขา จับกระชับกดลึกลงไปที่หน้าอกของตน นัยน์ตาสีเปลือกไม้ที่เคยอ่อนโยนและมืดมนบัดนี้กลับดูทรมาน

“ เจ้า....”   ร่างบอบบางส่ายหน้าอย่างตื่นกลัวเมื่อเห็นท่าทางของคนตรงหน้า ดูท่าทางว่าที่ยืนนิ่งคุยกันอยู่เมื่อกี้คงจะฝืนความเจ็บปวดเอาไว้...

....มันก็ดีแล้วไม่ใช่หรือ....คงไม่มีโอกาสดีๆให้หนีได้แบบนี้อีกแล้ว......

ร่างกายบอบบางหันหลังให้ร่างสูงที่คุกเข่าอย่างทรมานอยู่กับพื้น แล้ววิ่งออกมาเต็มกำลัง แว่วเสียงทุ้มเรียกชื่อตนเอง แต่กระนั้นก็ไม่คิดจะหันกลับไป....เส้นผมสีเงินพลิ้วไสวกับแผ่นหลังบอบบางที่ค่อยๆห่างออกไปคือภาพสุดท้ายก่อนที่สติของยามาโมโตะจะพลันดับวูบลง.......

...........อย่าไป...............

............ข้าไม่ให้เจ้าไป............

............ไม่ให้ไป..............

............ไม่ให้ไป..............

............ได้ยินไหม โกคุเดระ!!!!

..........................................................................................................

ลืมตาขึ้นมาอีกครั้งก็ยังคงพบฝ้าเพดานไม้ที่คุ้นเคย กลิ่นดอกไม้เย็นๆที่ลอยละล่องอยู่รอบๆนี่ก็คงเป็นฝีมือสึนะสินะ...ร่างเล็กๆที่ต้องรักษาตัวเองมาตั้งแต่เด็กจนกลายเป็นผู้เชี่ยวชาญทางด้านการรักษาโรคคนนั้น....

นัยน์ตาสีเปลือกไม้เหลือบมองไปรอบๆอย่างอ่อนแรง....กำลังหวังอะไรอยู่.....มันจะเป็นไปได้ยังไง...ในเมื่อแผ่นหลังบอบบางนั้นได้หนีจากเขาไปเสียแล้ว.....อยากลุกขึ้น...อยากตามไปฉุดกระชากร่างกายบางๆนั่นให้กลับมาอยู่ในอ้อมแขนนี้....ต่อให้หนีไปไกลแค่ไหนเขาก็จะตามไปเอาตัวกลับมา….

ทำไมกัน....เขาซึ่งไม่เคยยึดติดกับใครหรือสิ่งใด....ทำไมถึงได้.............

“ คึ หึ หึ...ฟื้นแล้วหรอครับ ยามาโมโตะคุง”   เสียงหัวเราะที่คุ้นเคยทำให้ใบหน้าคมไม่จำเป็นต้องหันไปมอง นัยน์ตาสีเปลือกไม้นิ่งสนิทเหม่อมองไปยังฝ้าเพดานตามเดิม กลิ่นไอดำมืดที่แผ่ออกมาจากร่างสูงใหญ่ทำให้คนที่ยิ้มระรื่นถึงกับถอนหายใจออกมาเบาๆ

“ ไม่กวนแล้วก็ได้ครับ...ยังไงซะก็อย่าลืมขอบคุณเขาดีๆล่ะ...เพราะถ้าเขาไม่รีบวิ่งไปบอกสึนะโยชิคุง...แม้แต่เจ้าเองก็อาจจะ.......”     คำพูดของมุคุโร่ทำเอานัยน์ตาสีเปลือกไม้เบิกกว้าง ใบหน้าคมหันไปมองตามเสียงที่คิดว่าร่างสูงโปร่งน่าจะยืนอยู่เพื่อเค้นคำตอบที่เขาต้องการ แต่แล้วแทนที่จะพบกับร่างสูงโปร่งของเพื่อนร่วมเป็นร่วมตาย กลับกลายเป็นร่างบอบบางของคนที่เขาปรารถนาจะเห็นหน้ามากที่สุดในยามนี้

“ อ่ะ...เจ้า!!!”    ยามาโมโตะลุกนั่งพรวดพราดโดยไม่ได้สนใจบาดแผลที่หน้าท้องของตนเลยแม้แต่น้อย ทำเอาคนที่ยืนอยู่หน้าประตูถึงกับวิ่งเข้ามาจับตัวแทบไม่ทัน

“ โกคุเดระ....เจ้า...เจ้าจริงๆใช่ไหม...เจ้า...”   มือใหญ่ทั้งคู่ประคองใบหน้าเนียนใสของนายน้อยแห่งโกคุเดระเพื่อยืนยันว่าสิ่งที่มองเห็นไม่ใช่ภาพมายาที่มุคุโร่สร้างขึ้นมา

“ ก็ใช่น่ะสิ...นอนลงไปได้แล้ว เจ็บจะตายยังจะมาทำเป็นเก่ง….”    ท้ายประโยคนั้นบ่นงึมงำ นัยน์ตาสีมรกตที่ยังคงสับสนในการกระทำของตนเสมองไปทางอื่น ไม่ยอมสบตาร่างสูงตรงๆ...

“ เจ้า....ยังไม่ทิ้งข้าไปสินะ.......”    แต่แทนที่ร่างสูงจะเชื่อฟังคำสั่ง แขนแข็งแกร่งทั้งคู่กลับโอบกอดร่างบอบบางเข้าหาตัว มองเห็นเพียงสีแดงระเรื่อบนแก้มใสที่พยายามก้มหน้าลงเพื่อปิดบัง   นัยน์ตาสีเปลือกไม้แปรเปลี่ยนจากดีใจไปเป็นมืดหม่นเพียงชั่วครู่......

เจ้าทำถูกแล้วละที่ไม่ทิ้งข้าไป ถ้าไม่เช่นนั้น...ถ้าไม่เช่นนั้น.............

ต่อให้หนีไปสุดหล้าฟ้าเขียว ข้าก็จะตามไปฉุดกระชากลากถูเจ้ากลับมาให้ได้.....  ข้าสัญญา  ......

“ ขะ...ข้าก็แค่...แค่หาทางออกไม่เจอก็เท่านั้นแหละ...แล้วก็ถ้าปล่อยเจ้าทิ้งไว้...เดี๋ยวพวกของเจ้าจะหาว่าข้าเป็นคนทำ....ข้าไม่ได้อยากช่วยเจ้าซักหน่อย”   ยิ่งพูดแผ่นอกเปลือยเปล่าของเขาก็ยิ่งรับรู้ถึงความร้อนผ่าวที่ส่งผ่านมาจากใบหน้าเนียนใสที่แนบอยู่

ยิ่งอยู่ด้วยกันนานขึ้นเท่าไหร่....ข้ายิ่งถอนตัวจากเจ้าไม่ขึ้นมากเท่านั้น....โกคุเดระ

......................................................................................................................................................

ม้าเร็วขบวนเล็กมุ่งหน้าฝ่าประตูเมืองเข้ามาโดยไม่ได้รับอนุญาต เหล่าทหารมากมายที่วิ่งตามล้อมจับต่างบาดเจ็บระเนระนาด เมื่อคนที่อยู่บนหลังม้าไม่มีอารมณ์จะมาออมมือเพื่อเห็นแก่หน้าของอีกฝ่าย ม้าสีดำสนิทสง่างามวิ่งขวบแบบไม่ได้หยุดพักมาเป็นเวลากว่าสองวันแล้วและบัดนี้มันยังคงวิ่งตะบึงผ่านถนนปูด้วยแผ่นหินภายในตัวเมือง เพื่อมุ่งหน้าสู่จุดสูงสุดของเมืองซึ่งตั้งอยู่บนยอดเขา แลเห็นปราสาทแบบญี่ปุ่นสูงสง่าอยู่รำไร ตัวปราสาททั้งหลังตั้งแต่ฐานหินจนกระทั้งยอดหลังคาล้วนเป็นสีขาว ขาวสะอาดปราศจากมลทินใดๆไม่เหมือนกับคนที่อยู่ภายใน ที่สีขาว...มิได้บอกถึงจิตใจ...สีขาว....เป็นเพียงรูปลักษณ์ภายนอกเพียงเท่านั้น

ไม่นานม้าสีดำสนิทก็ค่อยๆชะลอฝีเท้าลง เมื่อประตูหินหนาหนักสีขาวบริสุทธิ์มองเห็นอยู่ตรงหน้า...

ปราสาทกล้วยไม้ขาว....ดินแดนต้องห้ามสำหรับคนที่ไม่อยากตาย.....

ร่างเพรียวแต่แข็งแกร่งในชุดผ้าคลุมสีดำสนิทกระโดดลงมาจากหลังม้า ก่อนที่จะเปิดประตูเข้าไปโดยไม่คิดที่จะขออนุญาตเช่นเคย ทหารยามที่พยายามเข้ามาห้ามต่างลงไปกองกับพื้นทันทีด้วยทอนฟาที่ถูกซุกซ่อนเอาไว้ เหล่าผู้ติดตามเพียงไม่กี่คนรีบก้าวเท้าเดินตามเจ้านายของตนเข้าไป ถึงจะเหนื่อยล้าจากการเดินทางแต่ทว่าก็ไม่มีใครกล้าบ่น เมื่อใบหน้าคมของเจ้าเมืองนามิโมรินั้นไม่เคยเปลี่ยนจากเดิมเลยแม้แต่น้อย......น่าสะพรึงกลัว......

เหล่าลูกน้องต่างแอบมองใบหน้าเย็นชาเป็นระยะๆ ถึงจะสงสัยอย่างไรแต่คำตอบนี้คงไม่มีใครตอบได้...ว่าท่านหญิงที่ถูกส่งตัวมานั้นมีความสำคัญอย่างไรกันแน่...นายท่านถึงได้ออกมาตามหาด้วยตัวเองแบบนี้ ถึงขนาดยอมละทิ้งซึ่งศักดิ์ศรีที่หยิ่งทระนงมาตลอด ยอมมาขอร้องเจ้าของปราสาทสีขาวแห่งนี้...คนที่รู้กันดีอยู่ว่าต้องการสิ่งใดเป็นการแลกเปลี่ยนเพื่อการเจรจาไม่ว่าจะเรื่องใดก็ตาม...สิ่งของ...ที่นายท่านเลือกที่จะทิ้งแต่ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่ยอมทำลาย...สิ่งที่แตกต่างจากอย่างอื่นที่ผ่านมา.....

ทหารในชุดสีขาวอีกมากมายเข้ามาขัดขวาง แต่ทว่าทอนฟาไร้ชีวิตนั่นก็มิได้ปราณีใครเลยแม้แต่น้อย ยังคงบุกทะลวงเพื่อให้ถึงตัวคนที่ต้องการพบให้เร็วที่สุด

“ เห๋....มาหาข้าถึงที่นี่ มีอะไรหรอฮิบาริคุง...”   น้ำเสียงนิ่งเหมือนจะอารมณ์ดีชวนให้ขนลุกทันทีที่เอ่ยออกมา ร่างสูงโปร่งของใครบางคนยืนพิงเสาสีขาวขนาดมหึมาด้วยท่าทางไม่ทุกข์ไม่ร้อนกับเสียงโหยหวนของบรรดาลูกน้องที่ล้มตายอยู่เบื้องหน้า

ฮิบาริ  เคียวยะ เจ้าของแผ่นดินสีดำหยุดเดินทันที   ร่างสูงโปร่งของเจ้าของแผ่นดินสีขาวค่อยๆเยื้องย่างเดินออกมาจากเงาของเสา แสงแดดที่ส่องกระทบแทบจะกลืนกินร่างนั้นให้หายไปกับบรรยากาศโดยรอบ  ร่างกายสง่างามในยูคาตะสบายๆสีขาวทั้งตัว แขนขาใบหน้าแม้แต่เส้นผมก็ยังเป็นสีขาวบริสุทธิ์ จะมีอยู่ที่เดียวที่มีสีที่แตกต่าง...นัยน์ตาสีอเมทิสและรอยใต้ตารูปร่างแปลกสีดำสนิท........เบียคุรัน.........

“ ข้าต้องการจะเข้าไปในป่าสายหมอก”   เจ้าของแผ่นดินสีดำกล่าวโดยไม่อ้อมค้อมและไร้ซึ่งการทักทายใดๆ อีกคนทำเพียงยิ้มตอบกลับมา....

“ หว๋า....ที่ที่น่ากลัวแบบนั้นข้าไม่เอาด้วยหรอกนะ”    รอยยิ้มแปรเปลี่ยนไปเป็นการตกใจที่เสแสร้งจอมปลอม ทั้งๆที่รู้ดีอยู่แล้วว่าไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรก็คงไม่มีทางที่จะปฏิเสธเจ้าของทอนฟาโหดคนนี้ได้.....เพราะ.....

“ เจ้าอยากได้ไม่ใช่รึ...พี่ชายของข้าน่ะ”     ใบหน้าขาวแย้มยิ้มเจ้าเล่ห์กับสิ่งที่ได้ยิน...ในที่สุด........ในที่สุด......

“ หืม....ในที่สุดก็ตัดใจได้แล้วสินะ...รึว่า...มีอะไรดีๆกว่าพี่ชายคนเก่งคนนั้นรึไง”     ทั้งๆที่ยื้อมานาน แล้วทำไมถึงมายกให้เขาได้ง่ายขนาดนี้....ดวงตาสีอเมทิสลอบมองใบหน้าบึ้งตึงของคนตรงหน้าอย่างนึกสงสัย....คงจะมีความสำคัญมากเลยสินะ....ของที่ฮิบาริคนนั้นต้องการเข้าไปเอากลับคืนมาจากป่าสายหมอก.....

“ เรื่องนี้เจ้าไม่ต้องยุ่ง แค่นำทางให้ข้า แล้วข้าจะจัดการเอาตัวเจ้านั่นมาให้เจ้าเอง”    ไม่มีความลังเลอีกต่อไป ของที่ทิ้งไปแล้วมันก็เป็นได้แค่เครื่องสังเวยในยามที่จำเป็นเท่านั้นแหละ....

เรื่องนี้...พวกเจ้าสองคนโทษข้าไม่ได้นะ...พวกเจ้าผิดเอง......ผิด.....ที่กล้าทรยศต่อข้า.....

“ เป็นน้องชายที่เย็นชาจังน้า...”     เจ้าของเรือนผมสีขาวยังคงทำเป็นเรื่องเล่นๆต่อไป ทั้งๆที่ภายในใจนั้นกลับเย็นเหยียบยิ่งกว่าก้อนน้ำแข็งสีขาว...ตื่นเต้น....

“ จะทำรึไม่ทำ”  

“ ของแลกเปลี่ยนน่าสนใจขนาดนี้ คงไม่ปฏิเสธละนะ...แล้ว...จะไปเมื่อไหร่ดีล่ะ”   

“ เดี๋ยวนี้”

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

โปรดติดตามตอนต่อไป...ไป.....ไป.......

อ่ะ...ลองเอาไปฟังกันดูนะคะ...ไม่อยากจะยัดเยียดใครอยากฟังก็โหลดเอา...

http://www.mediafire.com/?umhb2wwmzet

เพราะตอนข้าพเจ้าฟังครั้งแรก....นี่แหละ....เพลงนี้แหละ...ขอยืมมาเป็นเพลงประกอบแฝดน้องหน่อยเถอะ

Yasashisa ga shittori furu nakade....track ที่3 ของอัลบั้ม Blooming Voices….ของ Yukana san

อืม...คนที่พากย์เป็น CC. ที่รักจาก Code Geassนั่นแหละ...โฮกกกก...เป็นอัลบั้มที่เพลงเพราะสุดๆเลยค่ะ

(หลังจากที่อู้อ้าโอกอาก(?)กับเพลงคาเรกเตอร์ของ CC. มารอบนึงแล้ว เจออัลบั้มนี้ไป...ตายสนิท....ชอบบบบ)

อ่า...มาพูดถึงฟิคกันบ้าง....

ตอนนี้คงรู้กันแล้วสินะคะว่าคู่รองของเราคือใครกันบ้าง....

1006927 คำตอบสุดท้ายค่า....^ ^...

อ่านเม้นต์ของเมื่อตอนที่แล้ว มีแต่คนเชียร์ให้ทูน่าเมะ....เอาไงดีน้า....(เฮ้ย!!!นี่ยังไม่ได้ตัดสินใจอีกเร๊อะ)

คึหึหึ....เอางี้....100แย่ง69ให้ไปเป็นเคะของตัวเอง....แต่27แย่ง69ให้ไปเป็นเมะของตัวเอง.....

สุดยอดSemeปะทะสุดยอดUke(ฉันว่าตอนนี้ตำแหน่งนี้มันถูกโยกไปให้หนูก๊กไปแล้วม้าง...) ....ใครจะอยู่ใครจะไป...น่าสนุกดีออกเน๊อะ

แฮ่...และแล้วเม้นต์คราวนี้ของสองแฝดก็คะแนนเท่ากันละค่า....^ ^....

ขอบคุณมากๆเลยนะคะ อ่านเม้นต์ของแต่ละท่านแล้วมันดีใจจริงๆ ทำให้มีแรงอยากจะเข็ญเอามาลงทุกอาทิตย์ซะจริงเชียว

แต่มันติดที่แฝดพี่นี่แหละ....หมู่นี้รั่วไม่ค่อยออกมีอะไรให้คิดเยอะไปหน่อย ส่วนแฝดน้องยังคงไหลไปได้เรื่อยๆอย่างกะดึงเอาด้านมืดของตัวเองออกมาเขียน ฮะ ฮะ